Zoals alleen een vrouw kan doen, drukt Beatrice het er nog eens goed in bij de verteller Dante. Na haar dood had de dichter zich tot de hemel moeten richten in plaats van met andere vrouwen in zee te gaan. Dat hij naar haar dood onverschrokken liefdesverklaringen aan andere vrouwen doet. Dat is toch echt heel slecht.
Ze wijst hem op zijn leeftijd. Ook omdat hij het nog gewoon doet terwijl hij ouder – en dus wijzer – zou moeten zijn. De vergelijking die Beatrice hier maakt is prachtig. Ze vergelijkt het met jonge en oude vogels. Zijn de oude vogels niet zomaar te vangen?
| “De jonge vogel laat tot twee- driemaal op zich schieten: maar het is vruchteloos geschoten naar de oude vogel, of voor hem het net gespannen.” Zoals een kind beschaamd en stom staat met zijn ogen naar de grond en luistert, de eigen schuld erkennend en bedroefd. (vs 61 – 66; vert. Haghebaert) |
Ze spreekt hem toe als een schuldig kind. Dante kan er alleen maar met teneergeslagen hoofd staan. Ze wijst hem nog streng op zijn volwassenheid. Hij heeft immers een baard, laat die maar eens zien. Je lijkt er nooit iets te willen leren.
Heerlijk die vermaning. Dante moet diep door het stof. Hij kijkt nog eens goed naar Beatrice en wordt getroffen door haar schoonheid. Zij doet alle vrouwen die hij een liefdesverklaring gegeven heeft, abrupt vergeten.
Dan raakt de schrijver getroffen tot in het diepste van zijn binnenste. Hij wordt overmand door emotie en zakt in elkaar.
Literatuur
De hier gebruikte vertaling is van P.B. Haghebaert uit 1947. Er zijn vele vertalingen van Dantes meesterwerk in het Nederlands verschenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten